Sznaucer miniaturowy – to bardzo stara, niemiecka rasa, sięgająca korzeniami XV wieku. Sznaucer miniaturowy powstał ze skrzyżowania małych sznaucerów z małpim pinczerem i pudlem. Początkowo wykorzystywano go do łapania szczurów, jednak obecnie uważa się go za psa do towarzystwa.
SZNAUCER MINIATUROWY - WYGLĄD ZEWNĘTRZNY
Sznaucer miniaturowy mierzy 30,5 -35,5 cm i waży 6-8 kg. Pies ten ma krzepkie, zwarte ciało, o identycznych proporcjach jak sznaucer średni. Dawniej wzorzec przewidywał przycinanie ogona i uszu – teraz jest to zakazane. Uszy powinny być wysoko osadzone, załamane w połowie o kształcie litery V, przylegające wewnętrzną krawędzią do głowy. Ogon jest gruby u nasady, szablasty lub sierpowaty. Sierść okrywowa jest szorstka, a podszerstek miękki. Pies trochę linieje i wymaga regularnego szczotkowania oraz strzyżenia co kilka miesięcy. Psy wystawowe powinny być trymowane (ręczne usuwanie martwych włosów), dzięki czemu ich szata jest twarda i połyskliwa.
CHARAKTERYSTYKA RASY
Sznaucer miniaturowy to dynamiczny, wesoły, aktywny pies o dużej popularności. Nie jest tak powściągliwy, jak sznaucer średni albo olbrzymi i częściej bywa rozpieszczany, co powoduje, że jest bardziej gwałtowny i zaczepny. Sznaucer miniaturowy jest ciekawski, dociekliwy i wcześnie dojrzewający. Jest on przemiły, wręcz czarujący, co może utrudniać szkolenie. Socjalizację należy rozpoczynać jak najwcześniej i należy być konsekwentnym, dyscyplinującym opiekunem. Sznaucer miniaturowy może nie tolerować małych dzieci.
CECHY SZNAUCERA MINIATUROWEGO
Sznaucery miniaturowe to dobre psy stróżujące, mogą jednak wykazywać agresję w stosunku do innych psów i posiadają silny instynkt łowiecki wobec małych zwierząt. Pozostawione zbyt długo same, szczekają i kopią doły.
Psy te żyją przeciętnie 15-17 lat, lecz w późniejszym wieku mogą cierpieć na alergie i nowotwory skóry. To popularna rasa, dlatego należy bardzo ostrożnie wybierać hodowcę i sprawdzić jego referencje.
NALEPSZY DOM DLA MINIATUROWEGO SZNAUCERA
Mieszkanie może mu wystarczyć, jeśli pies jest wyprowadzany na spacer kilka razy dziennie. Należy jednak pamiętać, że bywa głośny. Opiekun powinien być stanowczym konsekwentnym przewodnikiem, który pragnie mieć miłego, żywotnego i ciekawskiego psa.
Rozpieszczanie sprzyja zachowaniom władczym, dokuczliwym i agresywnym. Trzeba przewidzieć czas na szkolenie i trenowanie psa. Większe dzieci mogą dotrzymywać mu towarzystwa, jeżeli pomagają w szkoleniu i nie traktują go niedelikatnie. Osoby starsze lub niepełnosprawne mogą być dobrymi opiekunami, pod warunkiem, że są konsekwentne i nie rozpieszczające.
CHOROBY ZWIĄZANE Z RASĄ
- Aseptyczna martwica głowy kości udowej
- Ceroidolipofuscynoza neuronalna
- Choroby kłębuszków nerkowych
- Ciasne wędzidełka boczne wargi dolnej
- Dysplazja młodzieńcza nerek
- Dysplazja siatkówki
- Dystrofia mięśniowa (dystrofia związana z chromosomem X)
- Dystrofia rogówki
- Hiperlipidemia
- Miotonia wrodzona
- Mała soczewka
- Małoocze
- Mukopolisacharydoza VI
- Niedobór czynnika VII krzepnięcia
- Opóźnione wyrzynanie zębów
- Postępujący zanik siatkówki
- Przełyk olbrzymi
- Przemieszczone donosowo kły szczęki
- Przetrwałe hiperplastyczne pierwotne ciało szkliste
- Przetrwałe zęby mleczne
- Stomatocytoza
- Suche zapalenie rogówki i spojówki
- Wnętrostwo
- Wrodzona moczówka prosta
- Wrodzona niedoczynność tarczycy
- Zaćma
- Zapalenie jamy ustnej powodowane płytką nazębną
- Zespolenie wrotno-oboczne zewnątrzwątrobowe
- Zespół „łapania much”
- Zespół przetrwałego przewodu Mullera
BADANIA LABORATORYJNE DOSTĘPNE DLA SZNAUCERÓW MINIATUROWYCH
- Dyzostoza kręgowo-żebrowa (spondylocostal dysostosis)
- Hipertermia złośliwa
- Hiperurikozuria
- Mielopatia degeneratywna
- Postępujący zanik siatkówki (typ A-PRA)
- Syndrom przetrwałych przewodów Mullera
- Miotonia wrodzona